عبد

متن نویسه...

راه  می روم ؛راه می روم

                                   راه می روم بر روی علف های اشک الود

                                                    و من شاید

                                                      هر گز ندانستم

 که سپیده از کدام طرف بر سیاهی خواهد تابید

                                                   مرز تاریکی

                           بعد از خورشید

              نهایت ارزوی گلی است که رویایش را نارس چید

                                           و من در تنهایی خودم؛به دوردست خیره شدم

               بر صخره ای سخت

      به نرمی سحر فکر کردم

                             او را دیریست که میشناسم

                          او مانند مهربانی.....................

                       و من هرگز ندانستم

                                              اوست که در من رخنه  کرده است

 






گزارش تخلف
بعدی